Η Σύμβαση της Γενεύης της Μόσχας

Η Ρωσία βασανίζει Ουκρανούς κρατούμενους και δεν επιτρέπει σε διεθνείς οργανισμούς να τους επισκεφθούν

Αυτό αποτελεί άμεση παραβίαση των Συμβάσεων της Γενεύης

Λόγω της «ουδετερότητάς» του, ο Ερυθρός Σταυρός αποσιωπά τα εγκλήματα της Ρωσίας, επιτρέποντάς της να επιβάλλει τους δικούς της «κανόνες»

Αυτοί είναι οι «κανόνες» που προσφέρει η Ρωσία στον κόσμο, διαμορφωμένοι μέσα από τις μαρτυρίες πρώην αιχμαλώτων πολέμου

Έχουμε μεταφράσει αυτό το έγγραφο σε 11 γλώσσες και το παραδώσαμε σε δημοσιογράφους και πολιτικούς

Σας παρακαλούμε να μας βοηθήσετε να διασφαλίσουμε ότι τα αποδεικτικά στοιχεία για τα εγκλήματα της Ρωσίας δε θα χαθούν στις ροές των μέσων κοινωνικής δικτύωσης

Πώς μπορείτε να βοηθήσετε:

1. Κατεβάστε το υλικό σε διάφορες γλώσσες από τους παρακάτω συνδέσμους.

2. Μοιραστείτε το στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στους δρόμους.

3. Αναφέρετε τα προφίλ @icrc και @unitednations στις δημοσιεύσεις σας.

Η Διεθνής Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού πρέπει να αναγνωρίσει επίσημα ότι η Ρωσία παραβιάζει τις Συμβάσεις της Γενεύης. Οι χώρες σε όλο τον κόσμο πρέπει να αναλάβουν δράση για να διασφαλίσουν ότι αυτές οι παραβιάσεις δε θα μείνουν ατιμώρητες.

Η «ουδέτερη» στάση απέναντι στα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας οδήγησε, συνειδητά ή ασυνείδητα, τον κόσμο να αποδεχθεί τους όρους της Σύμβασης της Μόσχας.

Άρθρο 3. Αιχμάλωτοι Πολέμου

Άτομα που, έχοντας καταθέσει τα όπλα, παύουν να συμμετέχουν στις εχθροπραξίες, υπόκεινται σε απάνθρωπη και ακραία μεταχείριση.

Οι ενέργειες που περιγράφονται περιλαμβάνουν:
α) σωματική βία και ξυλοδαρμούς,
β) βασανιστήρια, όπως ηλεκτροπληξία,
γ) ακρωτηριασμούς,
δ) σεξουαλική βία και κακοποίηση,
ε) εσκεμμένη λιμοκτονία,
στ) ψυχολογικό εξευτελισμό και υπονόμευση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας,
ζ) πλήρη απομόνωση από κάθε πηγή ενημέρωσης.

Η Ρωσία παραβιάζει συστηματικά τη Σύμβαση της Γενεύης για τη μεταχείριση των αιχμαλώτων πολέμου: αποκρύπτει τους τόπους κράτησής τους, διεξάγει παράνομες δίκες, τους λιμοκτονεί, τους βασανίζει και τους εκτελεί.

Η Διεθνής Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού επιλέγει να αγνοεί τα εγκλήματα της Ρωσίας, επικαλούμενη την «ουδετερότητά» της στον πόλεμο. Οι υπογράφοντες τη Σύμβαση της Γενεύης περιορίζονται στην έκφραση ανησυχίας.

Η ατιμωρησία και η αδιαφορία επέτρεψαν στους Ρώσους βασανιστές να ξαναγράψουν τη Σύμβαση της Γενεύης. Σήμερα, στον απόηχο της παγκόσμιας σιωπής, εφαρμόζεται η «Σύμβαση της Μόσχας».

Άρθρο 13. Μεταχείριση των αιχμαλώτων πολέμου

Οι αιχμάλωτοι πολέμου μπορούν να υποβάλλονται σε ακρωτηριασμούς ή πειράματα, εφόσον αυτά δικαιολογούνται ως μέτρα πειθαρχικής τιμωρίας. Για παράδειγμα, η εξαγωγή υγιών δοντιών χωρίς αναισθησία.

 

Οποιεσδήποτε ενέργειες προκαλούν θάνατο ή θέτουν σε κίνδυνο την υγεία των αιχμαλώτων δεν θα θεωρούνται παραβίαση της Σύμβασης της Γενεύης.

 

«Μας έδιναν ένα λεπτό διορία για να φάμε. Είχα τραυματισμένη γνάθο και δεν μπορούσα να μασάω γρήγορα. Έκρυψα ένα κομμάτι ψωμί, βγήκα έξω και συνέχισα να μασάω εν κινήσει, γιατί δεν προλάβαινα. Ο φρουρός, που κάπνιζε εκεί κοντά, μου λέει: “Μασάς;”. Με άρπαξε από τον λαιμό και με πήγαινε. Με πήγαν στο ιατρείο του οδοντιάτρου, και ο γιατρός ρωτά: “Τι θα θεραπεύσουμε;”. Και ο φρουρός απαντά: “Τίποτα, βγαλ’ του τα δόντια”.

 

 

Ο γιατρός άρχισε να λέει κάτι για τον Όρκο του Ιπποκράτη, ότι δεν μπορεί να το κάνει αυτό… Και ο φρουρός λέει: “Τον λυπάσαι κιόλας;”. Ο γιατρός ρωτά: “Να κάνω ένεση λιδοκαΐνης;”. Και ο φρουρός: “Ποια λιδοκαΐνη; Για να ζαλιστεί μετά;”. Ο γιατρός ανάβει τον προβολέα, φοράει τη μάσκα και λέει: “Ξέρεις πού βρίσκεσαι;”. Του απαντώ: “Στην αιχμαλωσία”. Και εκείνος: “Συγχώρεσέ με”. Και μου βγάζει ένα δόντι — αυτό μετά τον κυνόδοντα, και ένα ακόμα — τον φρονιμίτη».

 

 

Oleksii Anulia, πολυβολητής
Επέζησε της αιχμαλωσίας παρά τους ξυλοδαρμούς, τα βασανιστήρια και απόπειρα βιασμού. Λόγω της παρατεταμένης ασιτίας έχασε 40 κιλά. Θυμάται ότι αναγκάστηκε να φάει αρουραίο και σκουλήκια για να επιβιώσει.

 

 

Άρθρο 14. Σεβασμός στην προσωπικότητα και την τιμή των αιχμαλώτων πολέμου

Οι γυναίκες που βρίσκονται σε αιχμαλωσία υποχρεώνονται να υπομένουν την ίδια σκληρή μεταχείριση όπως και οι άντρες: ξυλοδαρμούς, κακοποίηση, σεξουαλική βία.

 

 

Οι αιχμάλωτοι πολέμου, ανεξαρτήτως φύλου, στερούνται το δικαίωμα στο σεβασμό της προσωπικότητας και της αξιοπρέπειάς τους.

 

 

«Μας ανάγκαζαν να τραγουδάμε τον ρωσικό εθνικό ύμνο. Χάσαμε τις φωνές μας. Αν τραγουδούσες χαμηλόφωνα, σε χτυπούσαν στα νεφρά. Μας εξόντωναν ψυχικά. Μας έλεγαν ότι η Ουκρανία δεν μας χρειάζεται. Μας έδειχναν προπαγανδιστικές ειδήσεις και ισχυρίζονταν ότι η Ουκρανία είχε καταληφθεί».

 

 

 

 

Iryna Stohnii, μάχιμη νοσοκόμα
Κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας της στην Ολένιβκα και στις φυλακές της Ρωσίας υπέστη κακοποιήσεις, ξυλοδαρμούς και λιμοκτονία.

 

 

 

 

 

 

Άρθρο 17. Ανάκριση αιχμαλώτων πολέμου

Για την απόσπαση πληροφοριών από αιχμαλώτους πολέμου επιτρέπεται η χρήση κάθε είδους σωματικών ή ψυχολογικών βασανιστηρίων. Σε όσους αρνούνται να συνεργαστούν, επιτρέπεται να ασκηθεί σωματική βία, να υποβληθούν σε ηλεκτροσόκ, να τους ακρωτηριάσουν ή να τους εξαναγκάσουν να παρακολουθούν τα βασανιστήρια άλλων αιχμαλώτων.

 

 

«Με ανέκριναν όλοι όσοι μπορούσαν. Η Ανακριτική Επιτροπή ήταν η πιο σκληρή. Με ανάγκασαν να πω ότι ήμουν μάρτυρας της δολοφονίας αμάχων. Ποιών αμάχων; Καθόμασταν σε ένα δάσος.

 

 

Την πρώτη φορά με έσπρωχναν και με χτυπούσαν. Τη δεύτερη φορά το ίδιο. Την τρίτη, όμως, πήραν ένα μπουκάλι δύο λίτρων γεμάτο νερό και με χτυπούσαν στο κεφάλι. Ίσως φαίνεται ασήμαντο να σε χτυπούν με ένα μπουκάλι νερό. Όμως, όταν αυτό συνεχίζεται για δύο λεπτά, το χέρι του ανακριτή μουδιάζει, τα μάτια σου σκοτεινιάζουν και τα πόδια σου δε σε κρατάνε.

 

 

Για να το ολοκληρώσει, έβγαλε ένα μαχαίρι, έκοψε ένα κομμάτι από το αυτί μου και είπε: «Αύριο θα φέρεις τις πληροφορίες, αλλιώς θα τελειώσω τη δουλειά και θα σου κόψω και τα δύο αυτιά». Γύρισα στον κοιτώνα και σκεφτόμουν αν υπάρχουν προσθετικά αυτιά, γιατί πραγματικά δεν ήξερα τίποτα».

 

 

Orest Hrytsiuk, λοχίας των Ουκρανικών Ενόπλων Δυνάμεων
Παρέμεινε σε αιχμαλωσία επί 9 μήνες. Επέζησε από ξυλοδαρμούς, βασανιστήρια κατά τη διάρκεια ανακρίσεων, και λιμοκτονία.

 

 

Άρθρο 22. Έναρξη αιχμαλωσίας

 

 

Μετά τη σύλληψη, οι αιχμάλωτοι πολέμου περνούν τη διαδικασία «υποδοχής» – ξυλοδαρμό, κλοτσιές, χτυπήματα με ρόπαλα και ηλεκτροσόκ. Στη συνέχεια τους κουρεύουν, τους πλένουν και τους βάζουν σε παγωμένα κελιά.

 

 

“Μόλις μας έλυσαν τα χέρια και έβγαλαν το μαντήλι από τα μάτια μας, κανόνισαν την “υποδοχή” – μας χτυπούσαν με τέιζερ, γκλομπ, μας χτυπούσαν με τα χέρια, με τα πόδια και με ό,τι άλλο έβρισκαν. Όταν τελείωσαν, μας κούρεψαν και μας έπλυναν – η διαδικασία αυτή διαρκούσε περίπου 15 δευτερόλεπτα για τον καθένα μας. Στους πρώτους το νερό ήταν σαν βραστό, ενώ στους τελευταίους ήταν παγωμένο. Μετά, μας τακτοποίησαν στα κελιά μας“.

 

 

«Αν έξω είχε μείον 10 βαθμούς, στο κελί, αν είχαμε τύχη, είχε συν 10 -12 βαθμούς. Τα κελιά ήταν μικρά και τον χειμώνα ως επί το πλείστον μη θερμαινόμενα. Το καλοκαίρι, όταν έκανε ζέστη, το παράθυρο ήταν ερμητικά κλειστό και τα καλοριφέρ στο μέγιστο. Στις παρατάξεις κρατούσαμε ο ένας τον άλλον καθώς πολλοί άρχιζαν να λιποθυμούν».

 

 

Oleksii Kretsu, συνοριοφύλακας
Παρέμεινε σε αιχμαλωσία περίπου δύο χρόνια. Βίωσε πλήρη πληροφοριακή απομόνωση, λιμοκτονία, ξυλοδαρμούς και ηλεκτροσόκ. Σήμερα υποβάλλεται σε θεραπεία για δευτερογενή φυματίωση και ηπατίτιδα Β.

 

 

 

Άρθρο 23: Διαμονή

Χώροι που προορίζονται για τέσσερα άτομα μπορεί να φιλοξενούν δέκα ή και περισσότερους αιχμαλώτους πολέμου, οι οποίοι υποχρεώνονται να κοιμούνται στο πάτωμα. Η κατάσταση της υγείας τους ή οι ανάγκες λόγω τραυματισμών τους δεν λαμβάνονται υπόψη.

 

 

 

«Οι στρατώνες ήταν σχεδιασμένοι για 250-300 άτομα, αλλά βρισκόμασταν 600-650 άτομα στον ίδιο χώρο. Κοιμόμασταν όπου μπορούσαμε: κάποιοι στο πάτωμα, κάποιοι στα κρεβάτια. Όταν μας μετέφεραν στο νοσοκομείο, μας έβαλαν σε ένα δωμάτιο με διαστάσεις ένα επί ένα μέτρο, όπου ζούσαμε 10 άτομα. Υπήρχαν τέσσερα στρώματα, ενώ οι υπόλοιποι κοιμόμασταν στο πάτωμα. Δύο από εμάς, που δεν μπορούσαν να περπατήσουν λόγω σοβαρών τραυματισμών, αναγκάζονταν να παραμένουν στα κρεβάτια».

 

 

 

 

Denys Chepurko, οδηγός τανκς
Πέρασε 44 ημέρες σε αιχμαλωσία. Επέζησε από βάναυσες ανακρίσεις και πείνα, ενώ αντιμετώπιζε συνεχείς δυσκολίες λόγω του ακρωτηριασμού του χεριού του στη μάχη και των άθλιων συνθηκών στους κοιτώνες.

 

 

 

 

 

 

Άρθρο 25: Διαμονή

Οι αιχμάλωτοι πολέμου κρατούνται σε κελιά τιμωρίας με τοίχους γεμάτους μούχλα και πάτωμα γεμάτο περιττώματα ή σε άλλους χώρους που δεν πληρούν ούτε στοιχειώδεις προϋποθέσεις υγιεινής και δεν διασφαλίζουν συνθήκες φιλικές προς την υγεία.

 

«Μια φορά μας κούρευαν στον διάδρομο κοντά στα κελιά. Το κούρεμα ήταν μια ακόμα μορφή βασανιστηρίων, γιατί όταν κουρευόταν ένα άτομο, ένα άλλο ξυλοκοπούνταν. Ξεκίνησαν με μένα. Έβγαλα το μπλουζάκι μου και οι φρουροί σχολίασαν: “Γαμώτο, είσαι γυμνασμένος. Γυμνάζεσαι;” Ήμουν ήδη αδύνατος, αλλά προσπαθούσα να διατηρούμαι σε φόρμα για παν ενδεχόμενο. Κι αυτό ήταν απαγορευμένο. Τότε άρχισαν να με χτυπούν με τέτοιο τρόπο… Με χτυπούσαν μέχρι που σύρθηκα στον τοίχο. Και μετά με έστειλαν στο κελί τιμωρίας.

 

 

 

Μπήκα και είδα ένα στρώμα περιττωμάτων να επιπλέει στο πάτωμα, και τα πάντα ήταν καλυμμένα με μούχλα. Κατάλαβα αμέσως ότι η φυματίωση ήταν εγγυημένη. Αυτά τα περιττώματα, αυτή η μυρωδιά… ήταν αδιανόητο. Το κελί της τιμωρίας ήταν ουσιαστικά ένας βόθρος. Κάθε φορά που κάποιος από τα είκοσι κελιά του κέντρου κράτησης πήγαινε στην τουαλέτα, τα πάντα κατέληγαν σε αυτό το κελί. Έπειτα τα περιττώματα κατακάθονταν και γίνονταν σαν ένα στρώμα από μαύρο χώμα».

 

Oleksii Anulia, πολυβολητής

Επέζησε από ξυλοδαρμούς, βασανιστήρια και απόπειρα βιασμού κατά την αιχμαλωσία. Έχασε 40 κιλά λόγω παρατεταμένης ασιτίας. Θυμάται ότι αναγκάστηκε να φάει αρουραίο και σκουλήκια για να επιβιώσει.

 

 

 

Άρθρο 26: Διατροφή

Το βασικό ημερήσιο σιτηρέσιο για τους αιχμαλώτους πολέμου περιλαμβάνει μία μερίδα δημητριακών για πρωινό, ένα φύλλο ωμού λάχανου για μεσημεριανό και εντόσθια ψαριού για βραδινό. Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι κρατούμενοι αναγκάζονται να τρώνε σκουλήκια, αρουραίους, σαπούνι ή οδοντόκρεμα.

 

 

 

Ο χρόνος που διατίθεται για την κατανάλωση των γευμάτων περιορίζεται στα 90 δευτερόλεπτα. Σε περίπτωση παραβίασης των κανόνων, οι αιχμάλωτοι ξυλοκοπούνται, στερούνται τροφής και ύπνου και τιμωρούνται με παραμονή σε κελί τιμωρίας.

 

«Όταν μας έδιναν ρέγγα, την έτρωγα με τα κόκαλα και τις ουρές… Δεν είχαμε φάει τίποτα για πολύ καιρό… Μετά τη λιμοκτονία, το αίσθημα “δεν με νοιάζει τι θα φάω” έγινε πιο έντονο. Οτιδήποτε. Ο στόχος μου ήταν να επιβιώσω».

 

 

 

Oleksandr Antonenko, μαχητής σε ταξιαρχία τεθωρακισμένων
Στην αιχμαλωσία, επέζησε από βασανιστήρια, λιμοκτονία, κρυοπαγήματα και αρκετές εικονικές «εκτελέσεις», με τις οποίες οι Ρώσοι προσπάθησαν να τον πείσουν να πάρει το μέρος τους και να τον στρατολογήσουν.

 

 

 

 

 

Άρθρο 27: Ένδυση

Κατά τη διάρκεια του χειμώνα, οι αιχμάλωτοι πολέμου αναγκάζονται να αναζητούν ζεστά ρούχα στα σκουπίδια, καθώς η διανομή ζεστών ενδυμάτων πραγματοποιείται μόνο στις 30 Δεκεμβρίου.

 

 

 

Το κράτος που τους αιχμαλωτίζει δεν παρέχει αντικατάσταση ούτε επισκευή των ενδυμάτων τους. Ακόμη και όσοι κάνουν καταναγκαστικά έργα δεν λαμβάνουν τον κατάλληλο για τις συνθήκες ρουχισμό.

 

 

«Τον χειμώνα μεταφέραμε το χιόνι με τα χέρια μας, καθώς δεν μας έδιναν φτυάρια. Καθαρίζαμε οικοδομικά απορρίμματα και τα πηγαίναμε στη χωματερή. Εκεί στο πόδι μου πιάστηκε ένα κουρέλι. Ήταν τέλη φθινοπώρου και κρύωνα τρομερά. Είχα ήδη χάσει πολύ βάρος και το κρύο ήταν αφόρητο. Πονούσα από την παγωνιά. Μας έδωσαν ζεστά ρούχα στις 30 Δεκεμβρίου, αλλά μέχρι τότε φορούσαμε ό,τι είχαμε. Θυμάμαι ότι τράβηξα από το χώμα ένα συνθετικό πλεκτό πουλόβερ… Δεν είχα χαρεί ποτέ τόσο με κάποιο ρούχο, όσο με αυτό. Το τίναξα, το φόρεσα και το κρατούσα μέχρι την ημέρα που απελευθερώθηκα από την αιχμαλωσία».

 

 

Orest Hrytsiuk, λοχίας των Ουκρανικών Ενόπλων Δυνάμεων
Κρατήθηκε σε αιχμαλωσία για 9 μήνες. Επέζησε από ξυλοδαρμούς, βασανιστήρια κατά τη διάρκεια ανακρίσεων και λιμοκτονία.

 

 

 

 

 

Άρθρο 29: Υγιεινή

Οι αιχμάλωτοι πολέμου επιτρέπεται να επισκέπτονται τα λουτρά μία φορά κάθε λίγες εβδομάδες, όπου και υφίστανται τη διαδικασία του «δελφινιού»: υποχρεώνονται να γδυθούν, να στραφούν προς τον τοίχο, να σκύψουν το κεφάλι και να ανοίξουν τα πόδια τους, ώστε οι φρουροί να τους χτυπούν τα γεννητικά όργανα με μπότες, γκλομπ ή τέιζερ.

Ο χρόνος παραμονής στην τουαλέτα δεν ξεπερνά τα 3 λεπτά, ανεξαρτήτως αναγκών ή κατάστασης.

 

 

«Μία φορά κάθε μερικές εβδομάδες μας επέτρεπαν να κάνουμε μπάνιο. Μας οδηγούσαν στο λουτρό σε φάλαγγα, με τα χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη, μισοσκυμμένους. Κι αν τολμούσε κάποιος να κοιτάξει δεξιά, αριστερά ή προς τους φρουρούς, η τιμωρία ήταν άμεση και αδυσώπητη – χτυπήματα μέχρι θανάτου. Φτάνοντας στο λουτρό, η διαταγή ήταν ξεκάθαρη: “Γδυθείτε!”.

Βγάζαμε τα ρούχα μας εντελώς. Στεκόμασταν σε μια στάση, όπως τη λένε, «δελφινάκι»: με τα πόδια ανοιχτά, το κεφάλι γερμένο προς τα κάτω, και τα χέρια πίσω από την πλάτη. Στα λουτρά υπήρχαν γυναίκες που έβρισκαν ευχαρίστηση στο να μας χτυπάνε στα γεννητικά όργανα με μπότες, τέιζερ ή οτιδήποτε άλλο είχαν στα χέρια τους».

«Η τουαλέτα επιτρεπόταν για τρία λεπτά, όχι παραπάνω. Ό,τι κι αν χρειαζόσουν να κάνεις, έπρεπε να το ολοκληρώσεις μέσα σε αυτά τα τρία λεπτά».

 

 

Oleksii Kretsu, συνοριοφύλακας
Πέρασε σχεδόν δύο χρόνια σε αιχμαλωσία. Κατά τη διάρκεια της κράτησής του υπέστη πλήρη πληροφοριακή απομόνωση, λιμοκτονία, ξυλοδαρμούς και ηλεκτροσόκ. Επί του παρόντος, υποβάλλεται σε θεραπεία για δευτερογενή φυματίωση και ηπατίτιδα Β.

 

 

 

 

Άρθρο 30: Υγιεινή

Οι αιχμάλωτοι πολέμου έχουν στη διάθεσή τους ένα σαπούνι μπουγάδας και ένα ρολό χαρτί τουαλέτας για τέσσερα άτομα.

Για τις γυναίκες σε αιχμαλωσία δεν παρέχονται προϊόντα υγιεινής. Αντ’ αυτού, οι γυναίκες αναγκάζονται να χρησιμοποιούν πανιά αντί για σερβιέτες.

Άρθρο 31: Ιατρικές εξετάσεις

Οι αιχμάλωτοι πολέμου που παραπονιούνται για την υγεία τους ξυλοκοπούνται. Όσοι αιχμάλωτοι είναι σοβαρά τραυματισμένοι και υποφέρουν, μπορεί να δεχθούν «βοήθεια» για να πεθάνουν μια ώρα γρηγορότερα.

 

 

«Προϊόντα υγιεινής δεν παρέχονταν καθόλου. Το χαρτί τουαλέτας ήταν ένα μικρό ρολό για τέσσερα άτομα. Δεν υπήρχαν ούτε σερβιέτες – σκίζαμε τα ρούχα μας».

«Όταν ζητούσαμε χάπι, μας έφερναν ένα, αλλά μια ώρα αργότερα έρχονταν και μας χτυπούσαν ακόμη περισσότερο, για να μην τολμήσουμε να ξαναζητήσουμε. Κάποιους από τους τραυματίες τούς “βοήθησαν” να πάνε στον άλλον κόσμο. Μας γελοιοποιούσαν. Και τα κορίτσια… Θεέ μου, είναι δύσκολο να το πω…».

 

 

Iryna Stohnii, στρατιωτική γιατρός
Κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας της στην Ολενίβκα και στις ρωσικές φυλακές, επέζησε από κακοποίηση, ξυλοδαρμούς και πείνα.

 

 

 

 

 

 

Άρθρο 32: Ιατρικές εξετάσεις

Οι ασθενείς με πνευμονία, φυματίωση, δερματικές ασθένειες ή ψυχικές διαταραχές κλειδώνονται σε κελιά τιμωρίας μέχρι θανάτου. Οι αιχμάλωτοι πολέμου δεν λαμβάνουν καμία ιατρική περίθαλψη.

 

 

«Τους σοβαρά άρρωστους τους μετέφεραν στο κελί τιμωρίας, όπου οι συνθήκες ήταν ακόμη χειρότερες. Υπήρχε ένας άντρας που πέρασε σχεδόν έναν χρόνο σε πλήρη απομόνωση. Δεν έβλεπε καθόλου άλλους ανθρώπους. Δεν υπήρχαν ούτε καθρέφτες. Τον ρώτησα: “Πώς δεν τρελάθηκες εκεί;” Μου απάντησε: “Βρήκα μερικές σανίδες εκεί και μιλούσα μαζί τους”.

Μεταφέρθηκε στο κελί τιμωρίας επειδή, υποτίθεται, είχε φυματίωση.

Απ’ ό,τι ξέρω, στα κελιά τιμωρίας οι Ρώσοι κρατούν όχι μόνο κρατούμενους, αλλά κυρίως ψυχασθενείς και βαριά ασθενείς: άτομα με φυματίωση, πνευμονία, ανθρώπους που κυριολεκτικά σαπίζουν. Όλοι αυτοί κρατούνται σε κελιά τιμωρίας».

 

 

Oleksiy Kretsu, συνοριοφύλακας
Πέρασε περίπου δύο χρόνια σε αιχμαλωσία. Κατά τη διάρκειά της υπέστη πλήρη πληροφοριακή απομόνωση, λιμοκτονία, βασανιστήρια με ξυλοδαρμούς και ηλεκτροσόκ. Επί του παρόντος υποβάλλεται σε θεραπεία για δευτερογενή φυματίωση και ηπατίτιδα Β.

 

 

 

 

 

 

Άρθρο 32: Θρησκευτικές πεποιθήσεις

Το κράτος που κρατάει αιχμαλώτους πολέμου ισχυρίζεται ότι λαμβάνει υπόψη τις θρησκευτικές πεποιθήσεις και παραδόσεις τους. Στην πράξη, όμως, στις θρησκευτικές γιορτές, οι φρουροί επιδίδονται σε “θεματικά” βασανιστήρια και κακοποίηση. Για παράδειγμα, κλωτσιές στη βουβωνική χώρα κατά τον εορτασμό του Πάσχα.

 

 

«Ήταν Πάσχα. Ο αξιωματικός υπηρεσίας ρώτησε: “Λοιπόν, θέλετε από ένα αυγό σήμερα;”. Απαντήσαμε: “Φυσικά, θα ήμασταν ευγνώμονες”. Ήμασταν όλοι Ορθόδοξοι εκεί. Ο αξιωματικός είπε: “Θα το πάρετε το βράδυ”.

 

 

Για μεσημεριανό, μας έδωσαν ένα φύλλο λάχανου βουτηγμένο σε βραστό νερό. Ήταν χειρότερα από όλες τις προηγούμενες ημέρες. Απλά δεν είχαμε άλλες δυνάμεις. Το βράδυ, μας έδωσαν άλλο ένα φύλλο λάχανου. Ρώτησα: “Τι γίνεται με τα αυγά;”. Μου απάντησαν: “Θα τα πάρετε όλα”.

Στις 20:00, κατά τη διάρκεια της βραδινής έρευνας, μας έβγαλαν στο διάδρομο. Ήρθαν οι Μπουριάτες, μέλη των τοπικών ειδικών δυνάμεων, και άρχισαν να μας χτυπούν στα αχαμνά. Έλεγαν: “Λοιπόν, αρχίδια δε θέλατε;”».

 

 

Oleksiy Anulia, πολυβολητής
Επέζησε από ξυλοδαρμούς, βασανιστήρια και απόπειρα βιασμού κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας του. Έχασε 40 κιλά λόγω παρατεταμένης λιμοκτονίας. Θυμάται ότι αναγκάστηκε να φάει αρουραίο και σκουλήκια για να επιβιώσει.

 

 

 

 

Άρθρο 38: Αναψυχή, ανάπτυξη, αθλητισμός και παιχνίδια

Το κράτος κράτησης προωθεί την προπαγάνδα και τη βίαιη επιβολή της δικής του κουλτούρας. Για να αποφύγουν τον ξυλοδαρμό, οι αιχμάλωτοι πολέμου υποχρεούνται:
α) να γνωρίζουν τον εθνικό ύμνο του κράτους κράτησης και να τον ψάλλουν με την πρώτη απαίτηση του φρουρού,
β) να διαβάζουν και να απαγγέλλουν λογοτεχνικά έργα του εν λόγω κράτους,
γ) να λαμβάνουν πληροφορίες για τα τρέχοντα γεγονότα αποκλειστικά από τις ελεγχόμενες πηγές του κράτους κράτησης.

 

 

«Στη φυλακή του Κουρσκ, ήμασταν υποχρεωμένοι να τραγουδάμε συνεχώς τα τραγούδια τους και να μαθαίνουμε τα ποιήματά τους. Ξυπνούσαμε στις 06:00 με τον ύμνο τους. Μερικές φορές τον τραγουδούσαμε μέχρι και 15 φορές. Στη συνέχεια κάναμε ασκήσεις, παίρναμε πρωινό στις 07:00 και ακολουθούσε έλεγχος. Μετά μας παρέδιδαν διαλέξεις για τον ναζισμό. Στις 10:00, κάναμε πάλι ασκήσεις – 200 καθίσματα και 100 κάμψεις. Μετά τρώγαμε μεσημεριανό, διαβάζαμε βιβλία και διηγούμασταν αυτά που είχαμε διαβάσει. Στις 22:00, ακολουθούσε η “ανακωχή”».

 

 

«Οι κρατούμενοι εξαναγκάζονταν να αποκτήσουν τη ρωσική υπηκοότητα».

 

 

Iryna Stohnii, στρατιωτική γιατρός
Κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας της στην Ολενίβκα και στις ρωσικές φυλακές, βίωσε κακοποίηση, ξυλοδαρμούς και λιμοκτονία.

 

 

 

 

Άρθρο 39: Πειθαρχία

Οι αιχμάλωτοι πολέμου υποχρεούνται να συμμορφώνονται με κάθε ιδιοτροπία των φρουρών. Μεταξύ άλλων εξαναγκάζονται:

• Να επαναλαμβάνουν κατ’ εντολήν προσβολές εναντίον της ηγεσίας του στρατού τους,

• Να εκθειάζουν την ηγεσία του κράτους που τους κρατά αιχμάλωτους,

• Να αυτοεξευτελίζονται και να αλληλοταπεινώνονται.

«Οι κρατούμενοι σε όλο το SIZO έπρεπε να φωνάζουν δυνατά μέσα στα κελιά τους. Αν ο δεσμοφύλακας χτυπούσε μία φορά την πόρτα με ένα ξύλο, έπρεπε να χαιρετήσεις τον “πολίτη δεσμοφύλακα”. Αν χτυπούσε δύο φορές, έπρεπε να αναφέρεις τον αριθμό των κρατουμένων στο κελί. Τρία χτυπήματα σήμαιναν ότι έπρεπε να κάνεις 500 καθίσματα. Τέσσερα χτυπήματα απαιτούσαν να φωνάζεις “Pika-pikachu-u-u-u-u” και να παρατείνεις τον ήχο “u” μέχρι να βαρεθεί.

 

 

Πέντε χτυπήματα σήμαιναν ότι έπρεπε να φωνάζεις “Ο Ζελένσκι είναι π**ς, ο Μπάιντεν είναι π**ς, ο Στόλτενμπεργκ είναι π**ς, ο Πούτιν είναι ο πρόεδρός μας”.

 

 

Έξι χτυπήματα απαιτούσαν να φωνάζεις “Όποιος δεν πηδάει είναι μοσκάλ, και όποιος πηδάει είναι π**ς” και να πηδάς ταυτόχρονα. Επτά χτυπήματα σήμαιναν να φωνάζεις “Η Ρωσία είναι μια γενναιόδωρη ψυχή”. Υπήρχε και μια εντολή για οκτώ χτυπήματα, αλλά δε θυμάμαι πια».

 

 

Oleksii Anulia, πολυβολητής
Επέζησε από ξυλοδαρμούς, βασανιστήρια και μια απόπειρα βιασμού κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας του. Λόγω της παρατεταμένης ασιτίας, έχασε 40 κιλά. Θυμάται ότι αναγκάστηκε να φάει αρουραίο και σκουλήκια για να επιβιώσει.

 

 

Άρθρο 40: Διακριτικά και βραβεία

Η χρήση διακριτικών κρατικής ταυτότητας ή πατριωτικών τατουάζ τιμωρείται με ξυλοδαρμούς, σβήσιμο αποτσίγαρων στο δέρμα και εικονικές εκτελέσεις.

 

 

 

Για να αποφύγουν την τιμωρία, οι κρατούμενοι μπορεί να αφαιρέσουν τα πατριωτικά τατουάζ τους χρησιμοποιώντας ένα κομμάτι τούβλο ή άλλο αιχμηρό αντικείμενο.

 

 

«Ξυλοκοπούσαν τους ανθρώπους χωρίς λόγο. Απλά τους κακοποιούσαν. Με χτυπούσαν με χέρια, πόδια, γκλομπ, τέιζερ. Μου έσπασαν τα πάντα. Εξαιτίας των τατουάζ μου. Τα πατριωτικά μου τατουάζ τους προκαλούσαν τη μεγαλύτερη επιθετικότητα. Ήθελαν να τα αφαιρέσω, μου έδιναν τούβλα. Αρνήθηκα να το κάνω. Με χτυπούσαν και με κακοποιούσαν. Το υπέμεινα».

 

 

«Δύο φορές με “εκτέλεσαν”. Με ρωτούσαν αν ήμουν έτοιμος να πεθάνω για την πατρίδα μου. Είπα ότι ήμουν έτοιμος. Έγραφα μια βεβαίωση ζητώντας να με εκτελέσουν σε μια συγκεκριμένη ημερομηνία. Με πήγαν δύο φορές για εκτέλεση, αλλά τελικά δε με εκτέλεσαν».

 

 

Oleksandr Zarva, συνοριοφύλακας
Πέρασε 21 μήνες σε αιχμαλωσία. Επέζησε από λιμοκτονία, ψυχολογικά και σωματικά βασανιστήρια, καθώς και δηλητηρίαση με αέριο στο κελί του, ειδικά λόγω των πατριωτικών του τατουάζ. Έχασε 40 κιλά κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας του.

 

 

Άρθρο 71: Αλληλογραφία

Οι αιχμάλωτοι πολέμου κρατούνται σε πλήρη απομόνωση. Απαγορεύεται αυστηρά η αποστολή ή η λήψη επιστολών, καθώς και η πραγματοποίηση τηλεφωνικών κλήσεων προς συγγενείς.

 

 

Η αρχή κράτησης δηλώνει ότι μια τέτοια απόφαση δεν συνιστά παραβίαση της Σύμβασης της Γενεύης.

 

 

«Εκπρόσωποι της Διεθνούς Επιτροπής του Ερυθρού Σταυρού τηλεφώνησαν και μας είπαν ότι ο Bohdan είναι αιχμάλωτος. Μας διαβεβαίωσαν: “Μην ανησυχείτε, όλα είναι εντάξει, είναι τώρα υπό την προστασία μας”. Σκέφτηκα τότε ότι αυτό σήμαινε κάτι, ότι οι κρατούμενοι θα είχαν κανονική μεταχείριση».

 

«Αργότερα έμαθα για τα βασανιστήρια του Bohdan μέσω των συγκρατουμένων του που είχαν ήδη ανταλλαγεί. Μίλησαν για τρομερά βασανιστήρια. Εκτός από τη λιμοκτονία, τους καθημερινούς ξυλοδαρμούς και την πλήρη απομόνωση από τις οικογένειές τους, υπάρχουν βασανιστήρια που είναι πολύ χειρότερα», λέει η νύφη ενός στρατιώτη που βρίσκεται σε ρωσική αιχμαλωσία.

 

 

Bohdan Ryabchenko, μαχητής του “Αζόβ”

Κρατείται αιχμάλωτος και σε πλήρη απομόνωση πάνω από δύο χρόνια. Η οικογένειά του δεν έχει καμία πληροφορία για την κατάστασή του ή για το πού βρίσκεται.

 

 

 

 

Άρθρο 78: Καταγγελίες και αιτήματα

Οι αιχμάλωτοι πολέμου που διαμαρτύρονται για τις συνθήκες αιχμαλωσίας τιμωρούνται με σκληρούς ξυλοδαρμούς, ηλεκτροσόκ, καθώς και με στέρηση τροφής και ύπνου.

«Οχτώ ή εννέα μήνες αργότερα, μας ήρθε ένας εκπρόσωπος του Ερυθρού Σταυρού. Τουλάχιστον έτσι μας τον σύστησαν. Απ’ όσο θυμάμαι, αυτή ήταν η μοναδική φορά που μας επισκέφθηκε.

Αρχικά, ο εκπρόσωπος μας ρώτησε αν θέλαμε να γίνουμε πολίτες της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Αρχίσαμε να του εξηγούμε ότι θέλαμε απλώς να επικοινωνήσουμε με τις οικογένειές μας, γιατί όλοι μας έχουμε οικογένεια, μητέρα, πατέρα. Τότε μας ρώτησε: “Δεν σας έδωσαν την ευκαιρία να επικοινωνήσετε μαζί τους;”.

 

 

Απευθύνθηκε στη διοίκηση της SIZO και είπε: “Δεν τους αφήσατε να επικοινωνήσουν με τις οικογένειές τους; Κατά τη διάρκεια της ημέρας, το αργότερο αύριο, όλοι οι κρατούμενοι πρέπει να τηλεφωνήσουν στα σπίτια τους. Με ακούσατε;”. Εκείνοι απάντησαν: “Ναι, το ακούσαμε”.

Ο εκπρόσωπος του Ερυθρού Σταυρού έφυγε, και μισή ώρα αργότερα άκουσα να ανοίγουν τα κελιά και να βασανίζουν όλους τους κρατούμενους επί 10-15 λεπτά. Δεν τους χτυπούσαν απλώς, τους εξόντωναν. Όλους, ακόμη και τους ασθενείς με φυματίωση που φορούσαν μάσκες».

Oleksii Kretsu, συνοριοφύλακας

Πέρασε περίπου δύο χρόνια σε αιχμαλωσία. Βίωσε πλήρη πληροφοριακή απομόνωση, λιμοκτονία, ξυλοδαρμούς και ηλεκτροσόκ. Επί του παρόντος, υποβάλλεται σε θεραπεία για δευτερογενή φυματίωση και ηπατίτιδα Β.

 

 

 

 

 

Άρθρο 84: Δικαστήρια

Οι αιχμάλωτοι πολέμου μπορούν να καταδικάζονται σε θάνατο από τις τοπικές αρχές του κράτους στο οποίο βρίσκονται σε αιχμαλωσία και να εκτελούνται με εικονική εκτέλεση.

 

Κάθε καταδικασθείς αιχμάλωτος έχει “δικαίωμα” σε μεροληπτικό συνήγορο, ο οποίος θα τον ενθαρρύνει να ομολογήσει την ενοχή του.

 

«Κατηγορήθηκα για μισθοφορία, ένα αδίκημα που τιμωρείται με επτά χρόνια φυλάκιση. Με κατηγόρησαν επίσης ότι δήθεν προσπαθούσα να ανατρέψω τη “συνταγματική τάξη” στο Ντονέτσκ, κάτι που τιμωρείται με θάνατο. Με παρουσίασαν ως μισθοφόρο, πράγμα που κατά την αντίληψή τους σήμαινε ότι δεν εμπίπτω στη Σύμβαση της Γενεύης.

 

Οι ψευτο-δικηγόροι, τους οποίους συναντούσαμε μόνο στις ακροάσεις, μας είπαν ότι υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να αντιμετωπίσουμε τη θανατική ποινή. Στη συνέχεια, στην “αίθουσα του δικαστηρίου”, μας ρώτησαν αν δηλώναμε ένοχοι. Αποφασίσαμε να μην δηλώσουμε ένοχοι, γιατί σε αυτή την περίπτωση όλη η υπόθεση καταρρέει καθώς είναι υποχρεωμένοι να σεβαστούν το διεθνές δίκαιο.

 

Τότε ήρθε ο δικηγόρος μου και είπε: “Γιατί το είπατε αυτό; Δεν έπρεπε να το πείτε αυτό. Το μόνο που κάνεις είναι να χειροτερεύεις τα πράγματα”. Του απάντησα ότι δεν ήμασταν μισθοφόροι, αλλά νόμιμοι στρατιώτες που προστατεύονται από το διεθνές δίκαιο. Μου απάντησε: “Το διεθνές δίκαιο δεν υπάρχει εδώ”».

 

Aiden Aslin, πεζοναύτης
Μαχητής της Διεθνούς Λεγεώνας της Αμυντικής Υπηρεσίας Πληροφοριών της Ουκρανίας. Κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας του στο κατεχόμενο Ντονέτσκ, καταδικάστηκε σε θάνατο κεκλεισμένων των θυρών ενός υποτιθέμενου τοπικού δικαστηρίου. Λόγω της δημοσιότητας που πήρε διεθνώς, η εκτέλεση δεν πραγματοποιήθηκε.

 

 

Άρθρο 99: Δικαστήρια

Οι αιχμάλωτοι πολέμου μπορούν να κατηγορηθούν για εγκλήματα που δεν διέπραξαν. Για να αποσπάσει ομολογία, το κράτος που τους κρατά μπορεί να ασκήσει σωματική βία, όπως ξυλοδαρμούς, ηλεκτροσόκ, ακρωτηριασμό μελών του σώματος, βιασμό κ. λπ.

 

 

Οι κρατούμενοι έχουν την επιλογή να ομολογήσουν την ενοχή τους ή να αυτοκτονήσουν, προκειμένου να αποφύγουν τη σωματική βία.

 

 

«Τις πρώτες 20 ημέρες τις πέρασα στη Μαριούπολη και στη συνέχεια τρεις μήνες σε ρωσική αιχμαλωσία. Ήταν κόλαση. Δεν φέρονταν καλά σε κανέναν. Χτυπούσαν ακόμη και άμαχα κορίτσια μόνο και μόνο για να τις εκφοβίσουν. Εμένα μου φέρονταν ιδιαίτερα σκληρά. Με βασάνισαν για να με κάνουν να ομολογήσω εγκλήματα που δεν μπορώ καν να φανταστώ».

 

 

«Όταν οι βασανιστές μου με διέταξαν να αυτοκτονήσω, είπα όχι. Ήθελα να δω μέχρι πού θα έφταναν μέσα στην τρέλα και στην οργή τους».

 

 

Yulia Payevska, μάχιμη και παραϊατρικό προσωπικό
Κατά τη διάρκεια των τριών μηνών αιχμαλωσίας της, υπέστη κακοποίηση, ξυλοδαρμούς και βασανιστήρια, τα οποία οι Ρώσοι χρησιμοποιούσαν για να διασκεδάσουν και κατηγορήθηκε για εγκλήματα πολέμου. Ως αποτέλεσμα των τραυματισμών που υπέστη, υποβλήθηκε σε πολύπλοκη χειρουργική επέμβαση στη σπονδυλική στήλη και στην αφαίρεση μέρους των εντέρων της.

 

 

 

Άρθρο 110: Περιπτώσεις επιστροφής στην πατρίδα

Οι αιχμάλωτοι πολέμου που πάσχουν από σοβαρή ασθένεια ή των οποίων η κατάσταση υγείας απαιτεί ειδική μεταχείριση, μπορούν να καταδικαστούν σε ισόβια κάθειρξη, εκτέλεση ή θάνατο σε κελί τιμωρίας.

 

 

Οι τραυματίες και οι άρρωστοι δεν επιτρέπεται να επιστρέψουν στην πατρίδα τους.

 

«Ο σύζυγός μου έχει όγκο στον εγκέφαλο. Είναι καλοήθης, αλλά χρειάζεται τακτική παρακολούθηση κάθε τρεις με τέσσερις μήνες. Τώρα έχει καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη. Παραπονιέται για αφόρητους πόνους και δεν μπορεί καν να κοιμηθεί όπως πρέπει», δήλωσε η σύζυγος του κρατούμενου Oleksii Bura.

 

 

Oleksii Bura, μαχητής του “Αζόβ”

Παρά την ύπαρξη όγκου στον εγκέφαλο, τα συνεχή παράπονα για πονοκεφάλους και αϋπνία, κρατήθηκε σε αιχμαλωσία για περίπου δύο χρόνια. Οι Ρώσοι τον κατηγόρησαν για τη δολοφονία αμάχων και τον καταδίκασαν σε ισόβια κάθειρξη. Χάρη στη διεθνή δημοσιότητα, ο κρατούμενος ανταλλάχθηκε και επέστρεψε στην Ουκρανία τον Οκτώβριο του 2024.

 

 

 

 

 

 

 

 

Άρθρο 120: Διαθήκες, πιστοποιητικά θανάτου, ταφή και αποτέφρωση

Σε περίπτωση θανάτου αιχμαλώτων πολέμου εξαιτίας παρατεταμένης ασιτίας ή βασανιστηρίων, το κράτος που τους κρατάει αποποιείται κάθε ευθύνη και αποκρύπτει την αλήθεια για τα αίτια του θανάτου τους.

 

 

«Όταν φτάσαμε στο Κίεβο για την ταυτοποίηση του πτώματος, σοκαρίστηκα με το πόσο αδύνατο ήταν το σώμα του. Ο ανατομοπαθολόγος είπε ότι ζύγιζε λιγότερο από πενήντα κιλά. Ο Σάσα ήταν ψηλός, 1,80. Πριν από την αιχμαλωσία, ζύγιζε 110 κιλά. Το μόνο που είχε απομείνει από αυτόν ήταν τα οστά και το δέρμα. Το κεφάλι του ήταν μελανό, η μύτη του στραβωμένη και τα νύχια από τους δείκτες του έλειπαν. Υπήρχαν ίχνη βασανιστηρίων σε όλο του το σώμα», θυμάται η σύζυγος του νεκρού στρατιώτη.

 

 

«Είχε πάνω του ρωσικά έγγραφα. Η αιτία θανάτου που ανέφεραν ήταν η πνευμονία».

 

 

«Οι συγκρατούμενοί του διηγήθηκαν πώς τον κακοποιούσαν. Τους χτυπούσαν κάθε μέρα. Τους χτυπούσαν πολύ σκληρά, ειδικά τον σύζυγό μου. Επειδή ήταν ψηλός και όμορφος, επειδή ήταν από τη Δυτική Ουκρανία και δεν ήθελε να μιλάει ρωσικά».

 

 

Oleksandr Hrytsiuk, μαχητής της 110ης Ταξιαρχίας που φέρει το όνομα του Marko Bezruchko

 

 

Κρατήθηκε σε αιχμαλωσία ενάμιση χρόνο και αργότερα πέθανε. Παρά τα εμφανή σημάδια ασιτίας και τα ίχνη βασανιστηρίων, οι Ρώσοι ανέφεραν ως αιτία θανάτου την πνευμονία.

 

 

Άρθρο 121: Περιπτώσεις θανάτου ή σοβαρού τραυματισμού αιχμαλώτου πολέμου

Οι περιπτώσεις θανάτου ή τραυματισμού αιχμαλώτου πολέμου, για τις οποίες υπάρχουν υποψίες ότι προκλήθηκαν από φρουρό, αποκρύπτονται συστηματικά από το κράτος κράτησης. Δεν λαμβάνονται μέτρα για τη δικαστική δίωξη των υπευθύνων.

 

 

«Επιβεβαιώθηκε το γεγονός μιας ακόμη βάναυσης δολοφονίας ενός Ουκρανού αιχμαλώτου πολέμου. Αυτό δεν είναι απλώς κυνική παραβίαση της Σύμβασης της Γενεύης από τους Ρώσους, είναι πλήγμα στην ανθρώπινη τιμή και αξιοπρέπεια, στο διεθνές δίκαιο», δήλωσε ο Svyatoslav Palamar, αναπληρωτής διοικητής της 12ης Ταξιαρχίας Ειδικών Δυνάμεων “Αζόβ” της Εθνικής Φρουράς της Ουκρανίας.

Oleksandr Ishchenko, οδηγός του “Αζόβ”

Κρατήθηκε σε αιχμαλωσία επί 26 μήνες. Κατηγορήθηκε για τρομοκρατία και κρατήθηκε σε κέντρο κράτησης στο Ροστόφ-ον-Ντον, όπου και πέθανε. Η ουκρανική πλευρά δεν ενημερώθηκε επίσημα.

 

 

Όταν η οικογένειά του έφερε το πτώμα του Oleksandr πίσω στην Ουκρανία, ο ιατροδικαστής διαπίστωσε ότι η αιτία θανάτου ήταν «κλειστή αμβλεία κάκωση στο θώρακα λόγω επαφής με αμβλύ αντικείμενο». Ο εμπειρογνώμονας διαπίστωσε επίσης σημάδια από ηλεκτροσόκ και πολλαπλά κατάγματα πλευρών.

 

 

 

 

 

 

 

 

Άρθρο 137: Επικύρωση

Η παρούσα Σύμβαση έχει επικυρωθεί από την «ουδέτερη» στάση της διεθνούς κοινότητας απέναντι στα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Η Διεθνής Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού οφείλει να αναγνωρίσει επίσημα και δημόσια ότι η Ρωσική Ομοσπονδία παραβιάζει τη Σύμβαση της Γενεύης.

Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ πρέπει να υιοθετήσει ψήφισμα που να καταδικάζει τα βασανιστήρια και την κακομεταχείριση των Ουκρανών αιχμαλώτων πολέμου, καθώς και των αμάχων που στερούνται της προσωπικής τους ελευθερίας λόγω της πλήρους κλίμακας εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία. Παράλληλα, πρέπει να υποχρεώσει τη Ρωσική Ομοσπονδία να συμμορφωθεί αυστηρά με το Διεθνές Ανθρωπιστικό Δίκαιο (ΔΑΔ).

Τα συμβαλλόμενα κράτη που έχουν επικυρώσει τις Συμβάσεις της Γενεύης πρέπει να υποχρεώσουν τη Ρωσική Ομοσπονδία να συμμορφωθεί με τις διατάξεις τους σχετικά με τη μεταχείριση των αιχμαλώτων πολέμου, συμπεριλαμβανομένου του υποχρεωτικού επαναπατρισμού των βαριά τραυματισμένων και ασθενών αιχμαλώτων, ανεξαρτήτως βαθμού ή αριθμού.

«Είναι δύσκολο να περιγράψεις με λόγια πώς είναι μια μέρα σε ρωσική αιχμαλωσία. Δεν υπάρχει χρόνος. Σύντομα δεν θα έχετε κανέναν να ανταλλάξετε».

Συνταγματάρχης Denys «Redis» Prokopenko, διοικητής της 12ης Ταξιαρχίας Ειδικών Δυνάμεων «Αζόβ» της Εθνικής Φρουράς της Ουκρανίας, Ήρωας της Ουκρανίας.

 

Όλες οι ιστορίες που αναφέρονται στο έργο βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα και αποτελούν δημόσια διαθέσιμες μαρτυρίες πρώην αιχμαλώτων πολέμου, καθώς και συγγενών και συναδέλφων τους.

Κατάλογος πηγών που χρησιμοποιήθηκαν:

Το έργο αναπτύχθηκε από την Ένωση Οικογενειών Υπερασπιστών της Αζοβστάλ και τον Οργανισμό Banda, με την υποστήριξη:

• του Γραφείου του Διαμεσολαβητή της Ουκρανίας,

• του Υπουργείου Εξωτερικών της Ουκρανίας,

• της Πρωτοβουλίας Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, και

• της Αμυντικής Υπηρεσίας Πληροφοριών της Ουκρανίας.

 

Μετάφραση από ουκρανικά της Γαλήνης Μασλιούκ.

Επιμέλεια της Ρηγούλας Γεωργιάδου.